با دست تهی گشته ز کس وام نگیریم/جز خون دل خویش بکف جام نگیریم
کوته تر از،آمال دل ما نتوان یافت/بگذار که از خوان فلک کام نگیریم
بازیم شکاری و نسازیم به مردار/از خوان فلک دانه ز هر دام نگیریم
در بحر فنا خانه ی ما بر سر موج است/رودیم سفر پیشه و فرجام نگیریم
جولانگه ما نیست بجز قاف قناعت/الفت بسر گوشه ی هر بام نگیریم
آرام نگیرد دل ما را در یم سینه/تا داد دل خویش ز ایام نگیریم
‏)رنجا(چه کند خصم بر افروخته با موج/موجیم سراسیمه و آرام نگیریم

کاشکی درد آشنا می شد دلت/با نوایم همنوا می شد دلت
تارهای بی وفایی می گسست/همزبانی با وفا می شد دلت
می شدی با درد من هم ماجرا/عاشقی پر ماجرا می شد دلت
تا شود پژواک فریادم بلند/با صدایم هم صدا می شد دلت
با دلم همرنگ و یکدل می شدی/پشت این دیوار جا می شد دلت
در دل تو درد ما گر خانه داشت/از غم جانکاه تا می شد دلت
گر هوس در سینه ات می شد فنا/بحر لبریز از فنا می شد دلت
دل به توفان می زدی در موج غم/کشتی بحر فنا می شد دلت
آشنا بودی اگر با درد)رنج(/بی گمان از هم جدا می شد دلت‎ ‎

آن پری آمد ولی افسرده بود/عشق در موج نگاهش مرده بود
گردش چشمان قهر آلوده اش/بازتاب خاطری آزرده بود
سالهای دور در هنگام کوچ/با خود آن کولی دلم را برده بود
کاش می دانست در آن روز شوم/بر سر قلبم چه روز آورده بود
بعد از اون من ماندم و کابوس تلخ/آرزوهایی که تیپا خورده بود
آنچه ماند از او به رسم یادگار/چند گلبرگ گلی پژمرده بود

سر گذارد طفل غم هر شب سر دامان من/این شرر افزا چه می خواهد مگر از جان من
در دل هر بیت دردی را به پیچیده ام/ریشه دارد عشق در هر صفحه دیوان من
جوهر سیال عشقم از درازای زمان/خون گرمم آتش عشق است در شریان من
آسمان شرمنده شد در گریه ی باران خویش/گوی سبقت برده از او دیده ی گریان من
کولی آواره را ماند دل شیدائیم/وای از این آتشفشان،دل نیست در فرمان من
با تمام وسعتش دنیا سرائی کوچک است/مرغ بی بال و پرم شد این قفس زندان من

خراب آباد گیتی جای ما نیست/هما را در دل ویرانه جا نیست
دل بیمار ما را مشکن ای دوست/دلی مانند ما درد آشنا نیست
مرا با لعل خاموشش سخنهاست/خیالش یک شبی از دل جدا نیست
نه صورت را که ما سیرت پرستیم/دل ما بر هوسها مبتلا نیست
دل شیدایی ما را میازار/ستم ها بیش از این بر ما روا نیست
طبیبا در علاج ما چه کوشی/بلای سینه ی ما را دوا نیست
شبی طوفانی و دل مانده در راه/چراغی راه ما را ره گشا نیست
تخیل بحر پیما و قدم لنگ/تفاوت بین این دو تا کجا نیست
پس از عمری به هستی دل نبستیم/بزندان قفس جای هما نیست
بهار زندگی)رنجا(خزان گشت/زمستان آمد و برگ و نوا نیست

عشق در کوی دلم خانه گرفت/هستی ام رنگ ز افسانه گرفت
آنقدر نام تو را ناله زدم/نا له ام سوز غریبانه گرفت
آتش بال دل سوخته ام/سبقت از شعله پروانه گرفت
عقل با آن همه دیوانگیش/نام خود از من دیوانه گرفت
گوشه ی میکده از کف ندهد/هر که از دست تو پیمانه گرفت
جامه)رنجا(بدر از دست جنون/عشق پرهیز ز فرزانه گرفت

بر سینه ی ما نشسته دردی/بر آئینه ی شکسته گردی
با ما مستیز چرخ غدار/اینگونه نبوده رسم مردی
تفدیده دلیم و بر لب ما/بنشسته غبار آه سردی
بر پنجه ما تو پنجه بفشار/گر مرد و حریف این نبردی
تاراج تو گشت زندگانی/ای خیره نگر به ما چه کردی
با سنگدلی خزان ایام/بر چهره نشانده رنگ زردی
برخیز حریف خورده بر خاک/وقت است زنیم با تو نردی
‏)رنج(ایم و ز گردش ات بداریم
اینگونه اگر دوباره گردی

ستبر و سبز چون کاجی دلاور/درختی جاودان باش ای معلم
بدور از فتنه ی ایام پیری/همیشه نوجوان باش ای معلم
ز شمع جان خود روشن نمودی/ره فردا،شب ظلمانیم را
خطا کردم من و بخشیدی از مهر/خطای حاصل از نادانیم را
الفبا را به رمز مهر با عشق/مرا آموختی با بردباری
هزاران بار گفتی گفته ها را/محبت بود در لحن تو جاری
غمت در سینه،لبخند تو بر لب/حکایت دارد از روح بلندت
سهیلی،اختری بالانشینی
ز اهریمن کجا باشد گزندت

ای عشق،دل عاشق ما شاد نکردی
از عالم تنهایی ما،یاد نکردی
ویرانه ی آبادی و ویرانه ات آباد
ویران مرا،گر چه تو آباد نکردی
اقصای جهان گردی ما،رشک فلک شد
با آنکه مرا از قفس آزاد نکردی
صد جور روا داشتی،ای آتش جانسوز
جوری که به مجنون و به فرهاد نکردی
هر تیر تو بنشست،بر این پاره دل ما
یک تیر رها،جانب صیاد نکردی
نازم به تو ای مرغ گرفتاد دل)رنج(
تیرت بجگر آمد و فریاد نکردی

ای دلم رفتی کجا،در سینه پیدایت نشد
آتش پنهان من بودی،هویدایت نشد
دادمت جا گرچه عمری،کنج زندان قفس
با تمام کوچکی،در آسمان جایت نشد
هرچه از دل های سنگی گویم ات کم گفته ام
هر دلی دیدم،یکی همرنگ و هم تابم نشد
گشتم و کم یافتم،مانند تو ثابت قدم
عشق ورزیدی و جان کندی و پروایت نشد
پشت پا با آنکه بر پستی بلندی ها زدی
در کمال پاکبازی،فکر فردایت نشد
نیمه راهی بود همراه تو در راه گلو
آه در ره مانده ام،با ناله سودایت نشد
سوختی آتش گرفتی،قفل غم بر لب زدی
ای دل بی دست و پایم،وقت حاشایت نشد
شمع بزم گلرخان را در چمن پروانه ای
محو رویایی و سیری از تماشایت نشد
با تمام سرکشی ها)رنج(را مشکل شدی
مشگل پیچیده ام،حل معمایت نشد

عقلم نبرد در ره دل راه بجایی   ای بخت فروخفته،بپاخیز کجایی   
بال سفر ناله ی ما را بگشائید   شاید شود این پیک بما راه گشایی
فریاد ز بی مهری و از کینه ی صیاد   بشکست بزندان قفس بال همایی
در ملک فنا توشه ی ما گوشه ی فقر است   در کلبه ی درویش مجو برگ و نوایی
با آنکه حریفان دل ما را بشکستند   هرگز نشنیدیم،از این جام صدایی   دیری ست محبت شده نایاب چو اکسیر   فریاد رسی نیست بر احوال چو مایی
رنج ایم بلا دیده و از غم نهراسیم   از لشگر اندوه چه بیمی و ابایی

در خانه ی ویرانه ی ما،لانه کند جغد   البته که جا،در دل ویرانه کند جغد
ویرانه نشین است،به سنگش مپرانید   تا در دل ویرانه ی ما،خانه کند جغد
جز بام دل،این مرغ به بامی ننشیند   ایثارگری،با دل دیوانه کند جغد
همزاد من خاک نشین است،بسان من محزون   کی لانه به هر خانه ی،شاهانه کند جغد
رنجیم و به دل وحشت،تنهایی ما نیست   همسایه گری،با دل حنانه کند جغد

نیستی تا فصل ها از درد مستی گویمت   داستان تازه ای از تنگدستی گویمت
بشکن این سنگ لحد را سر برون آور زخاک   تا حدیثی از فراز عشق و مستی گویمت
بارها غلطیده ام از اوج باورهای خویش   گوش کن تا راز و رمز اوج مستی گویمت
با دلی بشکسته ای بی همدلی در گوش تو   قصه از دیو زبون خودپرستی گویمت
خیز و باور کن مرا تا با همه ناباوری    شرحی از تاری که بر اندیشه بستی گویمت